KADIN KAMERADA GÖRDÜKLERİNE ŞOK OLDU !

Emma'nın kızı iki haftadır okuldan eve geç dönüyordu. Her gün okul çıkışında nereye gidiyordu? Annesi meraklanmıştı. Emma kızını bu konuda sorguladığında hiçbir zaman net bir cevap alamıyordu. Bu yüzden Emma kızının çantasına gizlice bir kamera yerleştirdi. Kızının her gün okuldan sonra nereye gittiğini öğrendiğinde ise hayatının en büyük korkusunu yaşadı!

Bu durum son birkaç haftadır sürekli tekrarlanıyordu. Emma her gün kızının okuldan sonra hemen eve gelmesini istiyordu. Okul 4:30'da bitmesine rağmen kızı Kim eve saatler sonra geliyordu. Çok garipti çünkü okul otobüsünün eve ulaşması yalnızca on dakika sürüyordu. Emma her gün pencerede bekliyor fakat okul otobüsü hiçbir zaman kapılarının önünde durmuyordu. Kızı saatler sonra neşeli bir şekilde ıslık çalarak eve gelirdi. Akşam yemeği saatlerinde eve girip hiçbir şey olmamış gibi davranırdı. "Ona nerede kaldığını soruyordum ama belli ki bu beni ilgilendirmiyordu," dedi Emma. Emma, kızının söylediklerine inanmadı ve okulu aradı...

Kısa sürede Emma korktuğu cevabı aldı. Kızı Kim birkaç haftadır okul otobüsüne binmemişti. Öğretmenine, annesinin onu daha sonra gelip alacağını söyleyip duruyordu. Ancak Emma durumun böyle olmadığını hemen doğruladı. Küçük kızın her gün otobüsün kalkışından hemen sonra okul bahçesinde gözden kaybolduğunu söyledi öğretmeni. Bu sırada öğretmen de endişelenmişti. Kim her gün nereye kayboluyordu?

Öğretmeni de annesi de inatçı küçük kızdan bir cevap alamayacaklarını biliyorlardı. Onun her gün nereye gittiğini öğrenmek için bir şeyler yapılması gerekiyordu. Ve en önemlisi neden bu konuda bu kadar gizemli davranıyordu? İkisi de bunun özel hayatının ihlali olduğunu biliyordu ama çocuğunuzun güvenliğinden endişe ettiğinizde onu korumak için her şeyi yaparsınız. Bu yüzden Emma küçük bir kamera satın alıp sabah erkenden kızının çantasına sakladı. Ve o gün okul zili çaldığında... Emma ekranın başında hazır bir şekilde oturuyordu. Casusluk başlasın!

Kısa bir süre sonra Kim'in otobüsle gitmediği anlaşıldı. Öğretmeni, Emma'ya otobüsün yaklaşık beş dakika önce kalktığını söyledi. Ama kameranın navigasyon simgesi hâlâ okul bahçesini gösteriyordu. Öğretmen de bunun farkındaydı. Sınıfın camından Kim'in hâlâ okul bahçesinde beklediğini görebiliyordu. Oyun alanında kimse yoktu ama Kim hâlâ orada tek başına duruyordu, etrafına bakıyordu, sanki birini arıyormuş gibi. Peki ya kimi bekliyordu?

Okul zili 30 dakika önce çalmıştı ama Kim hâlâ orada duruyordu. Bir adım bile kıpırdamamıştı ama kısa süre sonra bir şey oldu. Kızın öğretmeni, uzaktan birinin yaklaştığını ve Kim'in de hevesle tepki verdiğini gördü. Üzerinde kırmızı çizgili bir bluz ve siyah bir etek olan uzun boylu bir kadındı bu. Bu kadını daha önce okulda hiç görmemişti ama görünüşe göre Kim onu iyi tanıyordu. Birbirlerine doğru yürüdüler ve Kim onun elini tuttu. Emma'nın telefonu çaldı ve öğretmen onun navigasyonda gördüklerini doğruladı. Kim ve bu yabancı kadın hareket halindelerdi ve birlikte okul bahçesinden çıkıyorlardı.

Emma korkudan titreyerek koltuğa oturdu. Doğruca arabasına binip kızının ve bu yabancı kadının peşine düşmek istedi. Ama bunu yapamazdı çünkü kamera wifi'ya bağlıydı. Evden uzaklaştıkça sinyalin zayıflayacağı anlamına geliyordu bu. Fakat küçük kızının gözden kaybolmasına da izin veremezdi. Koltuğun kenarına ilişti ve telefonda adeta haykırdı. Bu çığlığı duyan Kim'in öğretmeni ne yapacağını biliyordu. Emma kameramandı... Ve yapması gereken ikisini de yakın markaja almaktı...

Kim ve yabancı kadın hızlı adımlarla yol boyunca yürüyorlardı. Aceleleri varmış gibi görünüyordu ama Kim'in öğretmeni yine de onları hızla takip ediyordu. Emma alnından soğuk terler damlarken telefonla konuşmayı sürdürüyordu. Sırt çantasından gelen görüntüler kısıtlıydı ama arada sırada duruma dair bir şeyler yakalabiliyordu. "Şimdi neredeler? Eski bir manastır görüyorum!" dedi Emma telefonda. Öğretmen görüntüleri doğruladı. Kim ve yabancı kadın manastırın içine doğru yürüdüler ve geniş kapıların ardında gözden kayboldular. Camları lekeli pencerenin altında kendine bir yer buldu ve ne yaptıklarını görmek için içeri bakmaya çalıştı...

Bu eski bir binaydı ve belli ki elektronik aletler burada düzgün çalışmıyordu çünkü içerisi belli belirsiz görünüyordu. Binanın içinde çok fazla hareket vardı. Bir aşağı bir yukarı hareket eden bir sürü gölge gördü. Bu esrarengiz kadın, Kim ile birlikte koridorun sonunda duruyordu. Kadın Kim'in kulağına bir şeyler fısıldadı ve küçük kız diğer gölgelerle birlikte bir odaya doğru koştu. Kim'in öğretmeni o kadar odaklanmıştı ki bir anlığına elinde telefon tuttuğunu unutmuştu. Fakat avucundaki aletten Emma'nın yüksek ve tiz sesini duydu... "NE OLUYOR? NE GÖRÜYORSUN?"

Emma ne kadar vakti olduğunu bilmiyordu. Kamera görüntülerinin olduğu Ipad'ini koltuğa attı ve arabasına koştu. Lastiklerinden tiz bir ses çıkaran araba manastıra doğru yola koyuldu. Emma'nın kafasından binlerce korkunç senaryo geçiyordu ve hiçbiri mutlu sonla bitmiyordu. Yol boyunca gözyaşları yanaklarından süzülüyordu. Ama onları silmekle uğraşacak zamanı yoktu. Oraya vardığında suratı kıpkırmızıydı, Kim'in öğretmeniyle yüzyüze geldi. Ama öğretmenin Emma'yla aynı duyguları paylaşmadığı çok açıktı. Yüzünde geniş bir gülümseme vardı ve Emma'yı olanları birlikte izlemeye davet etti.

Emma anlamamıştı. Kızının öğretmeni neden böyle gülümsüyordu? Yabancı bir kadın kızını alıp götürmüştü. Neler oluyordu? Yarı ağlamaklı ve öfkeli bir şekilde Emma casus arkadaşının yanında durdu. Neler olduğunu ve endişelenip endişelenmemesi gerektiğini sordu. Ancak Emma'nın gözyaşlarına boğulmasına saniyeler kalmıştı ki güven verici bir el onun elini tuttu. Kızı Kim'di bu. Annesine sevgiyle baktı ve onu eski manastıra götürdü..

Kilisedeki gölgeler korkunç yaratıklar veya vahşi hayvanlar değildi. Hepsi de Kim'in yaşında olan onlarca çocuktu. Kim annesiyle birlikte yabancı kadına doğru yürüdü. Koridorun sonunda bekliyordu. Emma arkasına dönüp öğretmenin yüzüne baktı ama uzaktan yürüyen Kim'in öğretmeni ona onaylayan bir bakış attı. Siyah etekli, kırmızı bluzlu kadının durduğu mihraba vardılar. Kim annesinin elini bıraktı ve esrarengiz kadın konuşmaya başladı...

Ben bu küçük çaplı yetimhanenin sahibiyim. Öyle görünmüyorum ama aslında bir rahibeyim. İmkanı olmayan öksüz çocuklara burada bakıyoruz ve onlara güvenli ve geçici bir ev sağlıyoruz. Ailesi olmayan çocukların hayata olum bakması çok zor ama kızınız bize harika bir hizmet verdNeden benim kızım?" diye sordu Emma gülümseyen rahibeye. Buradaki çocukların böyle gülüp oynuyor olmaları sizin kızınız sayesinde olan bir şey. Ve onun geçmişi...

Kim bu çocuklarla aynı çevreden gelmişti. Küçük yaşta annesini ve babasını bir trafik kazasında kaybetmiş ve o da yetimhane sistemine girmişti. Bu, genç bir kız için çok belirsiz ve zor bir dönemdir ama gökkuşağını hep güneş ışığı takip eder. Kim'in durumu herkese anlatılacak güzel bir örnek. Ona sevgisini veren ve onu yeniden çocuk gibi hissettirebilen harika bir kadın tarafından evlat edinildi"Bu anne sizsiniz," dedi rahibe Emma'ya. Her gün okul çıkışı Kim yetimlerle oynamak için buraya geliyor, özellikle evlat edinilmenin ne kadar sevgi dolu ve güzel olabileceğini gösteren hikayeler anlatmak için. Ve bu sonuç verdi... "Nasıl?" diye sordu Emma şaşkınlıkla kızına bakarak.Kızınızın buradaki olumlu katkıları sayesinde beş çocuk evlat edinildi bile. Benimle birlikte düzenli olarak evlat edinen aileleri ziyarete gidiyor, aynı zamanda evlat edinmenin mucizeleri konusunda onları ikna ediyor. Emma ve Kim'in öğretmeni gözyaşlarını tutamadılar. Hayranlık ve şaşkınlık gözyaşlarını sildiler, Emma kızına sımsıkı sarıldı. "BU İŞİ İLERLETMELİYİZ!" diye bağırdı Kim'in öğretmeni heyecanla.Ve tam olarak da bunu yaptılar!

Bu arada, iki ay geçti ve Emma, Kim'in öğretmeni ve yetimhane sahibi kesinlikle boş durmadılar. Yetimhane için bir sürü tanıtım hazırladılar ve belediyeyi barınağın önemine dair ikna ettiler. Pozitif bir örnek olan Kim ile küçük yetimhaneyi ihtiyacı olan tüm çocuklar için harika bir sığınak haline getirmeyi başardılar40'ın üzerinde çocuk sevgi dolu yeni ailelerini buldu ve artık mutlu bir hayat için ikinci bir şansları var. İnsanların içindeki iyiliği gösteren ne güzel bir hikaye. Teşekkürler Kim